تقی رحمانی: مقدمه: قران در جامعه ما حضور ملموس دارد، منتقد و معتقد با پرداختن به آن حضورش را تائید می کنند. در دوران معاصر متن مانند گذشته مورد توجه و هم سوال و هم تبیین بوده است.

نیما حق پور: پیش از این، در مقاله «زمان، علم خدا و نسبت اراده‌های الهی و انسانی»، به نادرستی یکی از پیش فرضهای کلیدی نظریه «قرآن؛ کلام محمد» جناب دکتر سروش پرداخته‌ام و حال بر آنم که در رد استدلالات ایشان در مناظره با جناب عبدالعلی بازرگان در خصوص نظریه «قرآن؛ رویاهای رسولانه»(۱) توضیحاتی را ارائه دهم.

نیّر طهوری: با ظهور اسلام، تمرکز بر مطالعه ی قرآن کریم نه فقط به قصد فهم خود آن که برای فهم اسلام آغاز شد. در طی چهارده قرن پس از ظهور قرآن تا کنون، عارفان و اندیشمندان و متفکّران و اسلام‌شناسان و صاحب‌نظران به این امید «که حلقه‌ای ز سر زلف یار» بگشایند، قرآن را مورد تدقیق و تأمل قرار داده‌اند. اهل نظر در این رازگشایی راه‌های گوناگونی پیموده و پیشنهاد کرده‌اند.

عبدالعلی بازرگان: از آن‌جایی که مسوولان برنامه تلویزیونی «پرگار» خواسته‌اند اگر نقطه‌نظر یا سخن دیگری در ارتباط با گفت‌وگوی تلویزیونی با جناب دکتر سروش باشد؛ در اختیار کاربران گرامی قرار داده شود، نکات اجمالی زیر را اضافه می‌کنم. با تصریح به علاقه قلبی و احترام عمیق به شخص ایشان و تجلیل از حسن نیّت و قصد خدمت و تلاش و تدبّرشان در تبیین حقیقت، اما هرچند ایشان عزیزند، حقیقت عزیزتر و پاسداری از آن برای کسی که چنان برداشت‌هایی را نادرست می‌داند، مهم‌تر است.