اشاره: مطلب حاضر پیشتر در تاریخ 4 آذر ماه سال 1392 در سایت فرهنگی نیلوفر در این آدرس به چاپ رسیده است و اینک به جهت مناسبت با ایام محرم دوباره بازنشر می‌شود. 

1.درآمد

مناسبت اقتضا می‌کند درباره‌ی شخصیت سرور آزادگان، امام حسین و مهم‌ترین حادثه‌ی زندگی ایشان، یعنی واقعه‌ی کربلا، گفت و گو کنیم. هم در مورد شخصیت ایشان و هم در مورد تحلیل و تبیین واقعه‌ی کربلا کم سخن نگفته‌اند، و دوستان علاقه‌مند نیز کمابیش با ادبیاتی که پیرامون این دو موضوع بسط یافته آشنا هستند. بنده نیز سال‌ها پیش توفیق داشته‌ام که تبیینی اخلاقی از کنش سیاسی امام حسین بدست دهم. در این‌جا قصد تکرار گفته‌های خود و دیگران را ندارم. بلکه مایلم از فرصت استفاده کنم و به تفسیر یکی از سخنانی بپردازم که به ایشان منسوب است.

فتانا عابدینی: گویا این حملات از سوی دو پزشک که یکی متخصص قلب بوده اند و دیگری رزیدنت جراحی صورت پذیرفته است. حتی استفاده از واژه و فعل "حمله کردن" برای قشری که وظیفه‌شان درمان صدمات انسانی است، نیز سنگین و غیر قابل هضم است. البته این اولین بار نیست که از این دست افعال از سوی پزشکان اتفاق می‌افتد. با کمی دقت و رجوع به حافظه شخصی خودمان نیز خاطراتی از این دست رفتارها از سوی پزشکان برایمان زنده می‌شود. سوال اساسی اینجاست که دلیل این حس برتر و بزرگ‌بینی خود نسبت به دیگر اعضای جامعه که درون این قشر به وجود آمده، از کجا سرچشمه گرفته است؟